Bezoek aan SSEC
Een eindje verder op aan de weg richting Kimbe ligt het terrein van S.S.E.C., dat betekent South Sea Evangelical Church.
Net als in Nederland heb je ook hier allerlei kerkelijke denominaties. Deze kerkelijke richting heeft hier dus een basis waar een Bijbelschool is, waar onderwezen wordt in het Pidgin, zodat studenten vanuit allerlei stammen hier onderwijs kunnen volgen. Dat is natuurlijk heel mooi, maar al eerder heb ik eens uitgelegd dat het onderwijs in de Pidgin taal niet zo diepgaand en duidelijk kan zijn als onderwijs in de stammentaal. Maar niettemin, ongetwijfeld zal hier ook een zegen van uit gaan. Er werkt daar ook een echtpaar uit Duitsland. Hij is pastor (of dominee zoals je wilt) en geeft les op die Bijbelschool en zijn vrouw geeft onderricht aan de vrouwen. Het gaat mij te ver om deze hele organisatie uit de doeken te doen, wie geïnteresseerd is kan wellicht informatie via het Internet vinden. Waar het mij om gaat is te vertellen dat wij bij dit echtpaar op bezoek zijn geweest.
 . 
Zij hebben enkele van hun kinderen hier op school, en hebben zo contact met onze basis en zijn bevriend met enkele van onze collega’s. Na een kennismaking en babbeltje met Gideon met Uli, zo heet de man (ik weet niet of je het zo schrijft) toen hij zijn kinderen op kwam halen, werden we uitgenodigd eens bij hen te komen kijken. We hebben een afspraak gemaakt en werden ook uitgenodigd om daar de maaltijd te houden. Omdat Beth en Martine ook geïnteresseerd zijn in alles hier in de omgeving hadden wij gevraagd of zij ook mee mochten. Geen probleem, dus wij daar heen met z’n vijven. We kregen eerst een rondleiding over het terrein. De meeste studenten wonen intern, sommigen die van heel ver komen, zelfs met hun hele gezin. Er zijn speciale huisjes voor hen gebouwd.
Na de rondleiding gingen we aan tafel. Annette (de Duitse dus) had al heerlijk eten klaargemaakt. Eigengemaakte nudels!
Zij leven duidelijk wat soberder dan wij , zij hebben slechts enkele uren in de avond de beschikking over elektriciteit, bovendien was hun ventilator kapot. En het was toch heet binnen, verschrikkelijk! Wij, als gasten, glommen allemaal van het zweet. Uli en Annette wat minder, die zijn er blijkbaar op ingesteld. Na het eten zag ik dat er een plasje naast mijn stoel lag, het zweet dat van mijn arm gedropen was!
. . 
Uli stelde voor om wat liederen te zingen! Leuk! Hij pakte de gitaar, er werden liedboekjes neergelegd en toen hebben we fijn samen gezongen in het Engels, Duits, en soms zelfs in het Nederlands, of allemaal door elkaar, dat was een mooie ervaring. Het dochtertje van 6 kwam er ook bij zitten en zong een van de liederen uit volle borst mee.
Het was zoals een lied zegt: “Maar de Geest spreekt alle talen, en doet ons elkaar verstaan!” Dan maakt kerkelijke richting of nationaliteit en zelfs leeftijd niet meer uit, in de naam van Jezus ben je één!
De Bushtrip
Vorige week is Gideon naar de Bush vertrokken met Jan en Annette.
Jan en Annette waren in januari naar de stam en het dorp geweest waar ze jaren lang gewoond en gewerkt hadden, om oudsten aan te stellen, en andere zaken te regelen in de kerken in diverse dorpen die daar gesticht zijn, maar overigens zelfstandig functioneren.
Maar omdat Jan last kreeg van nierstenen, wat later bleek, moesten ze de tocht voortijdig afbreken. Inmiddels is hij in Australië geholpen en nu zouden ze het werk van toen af gaan maken.
De reis er naar toe gaat deels met het vliegtuig, deels per boot/auto en voor de rest lopend. Urenlange tochten van het ene dorp naar het andere. En dan overnachten in een hut. Klamboe mee, zo weinig mogelijk bagage op je rug, een echte hike! Super interessant voor Gideon!
Donderdag zouden ze vertrekken met het vliegtuig naar de zuidkant van het eiland. Dus oversteken naar de andere kant. Hemelsbreed is het geen grote afstand, maar aangezien er vanwege de bergen en het oerwoud geen weg is, moet je wel met het vliegtuig.
Om 12 uur zouden ze vertrekken naar het vliegveld. Gideon was op zijn gemakje opgestaan, niet al te vroeg en zat nog te ontbijten, toen Annette belde dat ze kwart voor 9 weg moesten. Er was wat veranderd blijkbaar. Dus haasje repje ging Gideon zijn tas inpakken. Er was een klein beetje onderdrukte paniek, kan ik wel zeggen. Ik hielp mee om de dingen van zijn checklist bij elkaar te zoeken. Toen werd er gebeld dat het kwart over 9 zou zijn. Dat was beter! Het tempo werd enigszins verlaagd. Helaas moesten een paar gewassen T-shirts die nog nat waren (ik had immers gerekend op 12 uur vertrek) in een plastik zak gepakt worden.
Niet lang nadat ze vertrokken waren stonden ze weer voor onze neus. Toch weer veranderd! Annette ging toen maar koffie zetten. Ik stelde voor dat de natte T-shirts alsnog aan de waslijn gedroogd konden worden, dus die werden weer uit de rugtas gehaald!
Eindelijk, tegen 12 uur namen we afscheid. Alles voor elkaar! Dachten wij…
Toen ik later op de middag wakker werd van mijn middagslaapje, hoorde ik Sinco druk redeneren. Onze slaapkamer grenst aan de woonkamer en ik vroeg me af, tegen wie hij nu zo zat te praten. Toen bedacht ik me dat Michelle bij ons zou eten, nu haar ouders vertrokken waren. Ik ging uit bed, deed de deur open en verwachtte Michelle te zien. Tot mijn grote verbazing stond daar een groot figuur in de kamer en dat was Gideon ! Ik kon een verbaasde uitroep niet onderdrukken: “He, wat doe jij hier????”
Gideon stond een beetje schaapachtig te lachen. Het weer was te slecht geworden! Het vliegtuig had eerst andere mensen overgevlogen, maar intussen was het gaan regenen en onweren en dan is het te gevaarlijk om over de bergen te vliegen. Dus: “Kom morgen maar terug!”
Ja, zo gaat dat hier soms!
De volgende dag, vrijdag, spande het er om hoe laat en òf ze nu wel zouden kunnen vliegen! Er was al doorgegeven dat zij bij de derde vlucht die dag waren ingedeeld. Eerst moest er nog een minister overgevlogen worden, en alle anderen die voor die dag gepland stonden hadden ook voorrang. Dus toen zij weer om een uur of 12 vertrokken, waren we wel een beetje sceptisch geworden. Om half 1 hoorden we het vliegtuig opstijgen, het vliegveld is immers vlakbij. Maar ja, je weet het nooit zeker hier, dus pas eind van de middag gingen we er vanuit dat ze echt weg waren!
“Dat is PNG!” zeggen ze dan laconiek! Ja, zo maak je wat mee!
Zondag en maandag hadden we radiocontact en hoorden dat ze goed waren aangekomen op de plaats van bestemming. Vanuit de Bush kan niet getelefoneerd worden en er is ook geen Internetcontact, dus worden de contacten altijd via een radiosysteem onderhouden. Over en Uit!
Verkleden en schminken
- Deze week stond in het thema van verkleden. Ik weet niet of dit typisch Amerikaans is of alleen op de Malangoschool gedaan wordt, maar het was wel “funny”.
Elke dag was er iets anders te beleven.
- Maandag was het “backwards-day.” Dat hield in dat je met je kleren binnenstebuiten of achterstevoren naar school ging. Sinco had dus zijn shirt en broek binnenstebuiten en ging zo naar school. Dat was een leuk begin. Veel kinderen hadden hun shirt achterstevoren, enz.
- Dinsdag mocht je verkleed als een figuur uit een serie van Dr. Suess. Mij verder niet bekend, maar de kinderen wisten het al te goed, ze hadden goed hun best gedaan om zich met een van de personages te identificeren.
- Woensdag was het “crazy-hair-day.“ Met zulk weinig haar als Sinco heeft kun je niet zo veel. Hij stelde voor om zijn hoofd kaal te scheren, maar ik dacht dat het leuk zou zijn om het voor de helft te doen. Aangezien hij toch bijna naar de kapper moest, zou je het verschil wel kunnen zien dacht ik. Op het laatst stelde hij voor om het alleen zo kort mogelijk te doen, die ene helft dus. Achteraf bleek het op die manier niet heel erg op te vallen, maar goed…..De kinderen hadden er een heel werk van gemaakt, sommigen waren er uren mee bezig geweest. Van alles hadden ze met hun haar gedaan, de meiden natuurlijk met allerlei staartjes en frutsels en hadden dingen in hun haar geregen, de jongens met malle plukken of motieven geschoren. Vooral Beulah met haar 3 jongens had er een heel werk van gemaakt. Zelf had ze de hele nacht met krulspelden geslapen, maar dat was helaas tevergeefs geweest, want door de vochtige lucht zakte alles er direct uit. Maar Beulah laat zich niet gauw van de wijs brengen dus had wel iets anders creatiefs bedacht. Ook docherlief had er weer iets moois van gemaakt. Voor haar was dit beslist een topweek, want ze is helemaal gek van kleren, verkleden , optutten en noem maar op. Tot ieders verrassing had ik mijn haar ook in drie vlechten en mijn pony in staartjes gedaan en versierd met de nodige toeters en bellen. Sinco was helemaal enthousiast en vond dat ik het wel vaker zo mocht doen!
 . 
- Donderdag “impersonality-day” en mochten de scholieren zich verkleden als ”iemand anders”, je moeder of je oma, of een bekende filmster, maakte niet uit. Sinco ging als “boertje van buten”. Zwart boerenpetje (dat we dat hadden!) en een echte rode boerenzakdoek om zijn nek en natuurlijk een oranje shirt. Toen ik op weg ging naar de bibliotheek kwam ik een andere “Mr. ter Maat “ tegen. Een van de jongens van een jaar of 12 had een namaak dikke buik, bril op en…….. ja,ja, de onafscheidelijke fotocamera! De lange broek ontbrak helaas want tot zijn spijt was hij niet in het bezit daarvan.
 . 
En de bejaarde Beth was gekleed in de jeugdige kledingstijl van Martine, terwijl Martine de kleding van de 70-plusser aanhad! Afijn, je keek je ogen uit! Wat een prachtige creaties en wat een fantasie. Waar halen ze het allemaal vandaan. Eén meisje was zelfs prachtig aangekleed als het Vrijheidsbeeld van Amerika, compleet met een toorts en een Holy Bible in de hand. Ze stond er zo rechtop en statig te poseren!
- Vrijdag kon je je verkleden als een sprookjesfiguur. Wij waren niet in het bezit van verkleedkleren en ik had ook niet zoveel zin om er erg achteraan te gaan, dus dit keer ging Sinco als gewone leraar. Maar ik had net een jurk gemaakt volgens Balinese stijl en bedacht me dat ik de zijden sjaal die ik ooit uit Thailand van een van onze dochters had gekregen, kon gebruiken als hoofddoek. Ik zei dat ik de moeder van Ali Baba was. Ach, je moet toch wát verzinnen?
 . 
Links Roelie en Beulah - rechts het dochtertje van onze vrienden van SSEC
- En evengoed moesten Sinco en de anderen de hele week met een serieus gezicht met het schoolwerk bezig zijn, want de lessen gingen gewoon door! Zou er nooit eens iemand in een onbedaarlijke lach zijn geschoten tijdens een serieus moment? Ik heb er niets over gehoord.
- Ook was deze vrijdagmorgen weer de Essembly. De jongste groep gaf een presentatie, dat wil zeggen ze hadden een aantal liedjes geleerd die ze met verve ten gehore brachten! Een van de meisjes, de dochter van onze Duitse vrienden zong haar eigen wijs er doorheen. Ze deed zo ontzettend goed haar best met haar 6 jaartjes. Geweldig leuk!
Voor de geïnteresseerden in tuinieren
Met mijn tuintje gaat het goed. De tomaten hebben zich aardig hersteld. Overal waar ik kom kijk ik rond met begerige blikken naar planten en bloemen die ik nog niet heb. (Afgekeken van Jan). Ergens langs de weg richting het strand stonden leuke oranje bloemen en oranje afrikanen. Ik heb hier gele en wil natuurlijk ook oranje! Oranje Boven toch? Dus op een middag had ik Sinco gecharterd met mij mee te lopen langs de weg om nog wat zaad te halen. Ik plukte nog wat bloemen en terwijl we daar zo mee liepen werden we aangesproken door de bewoner die daar tegenover woont. Hij vroeg of ik geïnteresseerd was in zaden van bepaalde bloemen. We raakten aan de praat en zijn vrouw bleek echt groene vingers te hebben. Ze lieten ons hun tuin zien, ongelooflijk wat een goed verzorgde tuin, dat verwacht je gewoon hier niet. Maar zij had enorm veel gerbera’s in allerlei kleuren en een heel uitgebreide collectie orchideeën! En nog veel meer, rozen, zinnia’s, enz. Ze legde uit dat je de planten met liefde moet verzorgen, af en toe tegen ze praten, en zo! Nu het was heel bijzonder. Ze vroeg of ik een stekje van een gerbera wilde hebben, nu, die had ik nog niet , dus graag! Het gevolg was dat ik met een hele plastik tas vol stekken en takken naar huis ging.
 . 
De orchideeën stonden op punt te gaan bloeien, ze beloofde ons een seintje te geven als ze waren uitgekomen. Ze vond het namelijk ook heel leuk dat Sinco van elke soort bloem een foto maakte. Toen we thuiskwamen ben ik direct alles in de grond gaan zetten. Nu heb ik onverwachts dus ook roosjes, althans als ze aanslaan!
Hoe een stuk grazige grond in een lusthofje kan veranderen!
En het weer zat mee, want het heeft daarna heel wat geregend, niet te hard, dus precies goed, vooral ’s nachts, dat is helemaal nooit weg, want de was moet natuurlijk wel droog worden J.
Ik kijk al maanden met begerige blikken naar gele canna’s. Wij hebben op dit terrein alleen rode. Op de een of andere manier heb ik iets met geel en oranje. Ik wist de naam niet in het Engels of Pidgin, dus ik kon het niet uitleggen zondag. Later had ik het er over met iemand hier, die wist ook de naam niet, maar ik wees aan welke ik bedoelde. Onze wokmeri Judith stond er bij, hoorde het, en prompt de volgende dag bracht ze een stek van de gele, zo felbegeerde bloem!
Ook al groeit hier alles als kool, er zijn ook natuurlijke vijanden. Zo zijn er kleine knagertjes die het op bepaalde planten voorzien hebben en de blaadjes afknabbelen. Jan heeft me verteld dat je met een oplossing van scherpe pepertjes in water de planten kunt besproeien om ze zo op een afstand te houden. Nu had ik met de overplanting een paar weken geleden één klein plantje Chinese kool ontdekt en overgeplant. Een tijd geleden had ik wat gezaaid en blijkbaar was er slechts één overlevende. Om hem tegen de felle zon te beschermen had ik er een tijd lang een vergiet overheen gezet. Hij groeide goed en ik dacht dat ik het vergiet zo langzamerhand wel weg kon halen, maar wel bespoot ook dit kleine plantje trouw elke dag tegen de knaagdiertjes. Gisteren kwam ik er helaas niet aan toe en dat werd mijn kleine troetelkind bijna fataal. Vandaag ontdekte ik dat er maar weinig van over was! Grrrrr! Toch maar weer het vergiet er over.
Waarom maak ik mij zo druk om één klein afgeknaagd koolplantje, terwijl de hele omgeving vol staat met planten, wij eten genoeg hebben, enz.? Het lijkt tijdverspilling, is het de kick!
Ik heb er over nagedacht en zie er een geestelijke les in. God geeft ons in de natuur zoveel lessen van leven en liefde!
Is het niet zo dat Hij, de Schepper alles wat leeft koestert, en juist het geknakte, het eenzame, de vertrapte, de gebogene opricht? Is het iets van het geschapen zijn naar Zijn beeld, dat mij inspireert om juist die zwakke plantjes te helpen overleven? Ik kan er niets anders voor verzinnen!
O verdreven of vergezocht? Ik denk het niet. Het is wonderlijk, zoals je soms dingen in je leven mag ontdekken.
God is goed!
Sinco's "nieuwe?" hobby - fotograferen.
.
|
... terug naar boven!
